Αποσπάσματα από το κείμενο:

Μια καλή σύντροφος, ένας καλός σύντροφος μπορούν να σε βοηθήσουν. Αλλά πού να τους βρεις τους καλούς; Οι ανώριμοι τραβάνε σαν τους μαγνήτες τους ανώριμους, οπότε δύσκολα βγαίνεις από αυτόν τον φαύλο κύκλο.

Το άσχημο είναι ότι όλοι σκοντάφτουμε σε αυτό το πρώτο στάδιο, γιατί το παιδί έχει φοβερές ανάγκες και καμία μητέρα, η καλύτερη, δεν μπορεί να τα αντιμετωπίσει αυτά. Οπότε όλα εξαρτώνται από τη ζημιά που έχει πάθει το παιδί, μικρή ή μεγάλη. Από εκεί, όμως, ξεκινάει το μεγαλύτερο παράπονο της ζωής μας!

Σημειωτέον ότι τα παιδιά δεν αγαπούν τους γονείς τους. Μόλις φτάσουν στα σαράντα τους χρόνια τα παιδιά αρχίζουν να τους αγαπούν, αν τους αγαπήσουν ποτέ…

Αυτό είναι το ψυχικό υπόβαθρο του «τζάμπα», η ηδονή, η ικανοποίηση που παίρνουμε, γιατί δεν πληρώνουμε κάτι.

Οι άνθρωποι, Βίκυ μου, κοιτάνε να επιβιώσουν. Βασικά είναι ναρκισσιστικοί. Εξαρτάται, βέβαια, και από την οικογένεια και από την χώρα. Στην Ελλάδα, επειδή δεν αγαπάμε ο ένας τον άλλον, εύκολα είμαστε όλοι πιο ναρκισσιστικοί. Όλοι κοιτάμε τι θα πάρουμε από τον άλλον. Δεν έχει αναπτυχθεί η ικανότητα αγάπης. Είμαστε ανώριμοι.

Γύρω στους οκτώ μήνες αφότου γεννήθηκε το βρέφος, αρχίζει και σε αυτό ένα παρόμοιο αίσθημα ότι μπορεί να δώσει κι αυτό κάτι στην μαμά. Έχει αρχίσει και να συμφιλιώνεται ότι δεν μπορεί να την έχει συνέχεια στην υπηρεσία του. Εκεί ξεκινούν οι πρώτες απαραίτητες ματαιώσεις. Εκεί γίνεται η βασική μας εκπαίδευση για τις ματαιώσεις που θα ζήσουμε στο μέλλον μεγάλοι.

Όμως, και πάλι ποτέ δεν είναι ολοκληρωμένο από την μεριά του παιδιού αυτό το αίσθημα «δίνω αγάπη». Το βρέφος ζει με κινητήρια δύναμη το ένστικτο, όπως κάνουν και τα ζώα, όχι την αγάπη. Κοιτάει να επιβιώσει, να πάρει όσα περισσότερα πράγματα μπορεί, γι’ αυτό είναι κολλημένο με την μάνα του, δεν την αγαπάει πραγματικά.

Πρέπει να μεγαλώσεις αρκετά, να ωριμάσεις, να έχεις πάρει αρκετά πράγματα, βέβαια, από την μάνα σου, και να μην σκέφτεσαι μόνον την πάρτη σου και πώς θα περάσεις εσύ πρώτα καλά. Τότε βγαίνει μια ανάγκη να δώσεις αυτήν την αγάπη πίσω, να νοιάζεσαι για τον άλλον και όχι μόνο τι θα πάρεις από αυτόν, όπως όταν ήσουνα επάνω στο βυζί της μάνας σου.

Στην πραγματικότητα οι περισσότεροι δεν αγαπάνε τους γονείς τους. Λένε από υποχρέωση και από ενοχές ότι τους αγαπάνε.

Η αγάπη αυτή δεν είναι εύκολη υπόθεση, προϋποθέτει να μην έχεις ναρκισσισμό.