Αποσπάσματα από το κείμενο:

Η μοναδικότητα της δημοκρατίας έγκειται στο γεγονός πως δεν σκοτώνει τους αντιπάλους της: αποδέχεται τη σύγκρουση των συμφερόντων, την εναλλαγή των εξουσιών, τη νομιμότητα των διαφωνιών. Στην Αγγλία, μάλιστα, μετέτρεψε την αντιπολίτευση σε δικαίωμα.

Μπορούμε να θεωρήσουμε το δυτικό τρόπο ζωής ως αντίθετο στην ευπρέπεια, να του ασκήσουμε κριτική, να τον χλευάσουμε, να τον απορρίψουμε ως αμαρτωλό (αυτό εξάλλου είναι το νόημα της έκφρασης Boko Haram). Ο τελευταίος όμως, όπως υπάρχει μέσα στις ατέλειές του, φαίνεται προτιμότερος από αυτό που συνέβαινε άλλοτε.

Κι αν πράγματι ένα θέαμα, μια ταινία, ένα σχέδιο θίγουν τις ευαισθησίες μιας ομάδας ή μιας μειονότητας, υπάρχει πάντοτε η δυνατότητα της προσφυγής στη δημόσια διαμαρτυρία, ακόμη και σε δίκη. Είναι καλύτερο να υποβάλλεις μήνυση και να απαιτήσεις αποζημίωση από το να μαχαιρώσεις ή να πυροβολήσεις τον αποστάτη ή τον άπιστο.

Έτσι, το μίσος για τη Δύση είναι πάντοτε το μίσος για το δίκαιο και την ελευθερία.

Τη μισούμε [τη Δύση] όχι για τα πραγματικά της σφάλματα αλλά για την απόπειρά της να τα διορθώσει, γιατί μεταξύ των απολύτως πρώτων [πολιτισμών] αυτή επιχείρησε να απελευθερωθεί από τη βαρβαρότητα, χειραφετήθηκε από το μοναρχικό και θρησκευτικό δεσποτισμό, προσκαλώντας τον υπόλοιπο κόσμο να την ακολουθήσει.

Από αυτή την άποψη, η πραγματική κινητήρια δύναμη του θρησκευτικού φανατισμού είναι λιγότερο ο σχολαστικός σεβασμός των Γραφών, καθώς η πλειοψηφία των τζιχαντιστών είναι αναλφάβητοι περί το Κοράνι, και περισσότερο ο τρόμος που προκαλεί ένας τρόπος ύπαρξης που θεμελιώνεται στην ατομική αυτονομία, στην ακατάπαυστη καινοτομία, στη θέση υπό κρίση της αυθεντίας, στο δικαίωμα να αποτελούν αντικείμενο συζήτησης οι παραδεδεγμένες αλήθειες. Οι πρόοδοι της ελευθερίας συμβαδίζουν με τις προόδους του μίσους για την ελευθερία, και κυρίως του μίσους για τη χειραφέτηση των γυναικών, αυτής της θεμελιώδους συμβολικής μεταλλαγής. 

Απαρηγόρητη [η άκρα αριστερά] από την απώλεια του κομμουνισμού, του προλεταριάτου και του τρίτου κόσμου, οχυρώνεται στην υπεράσπιση ενός πλασματικού ισλάμ που ορθώνεται ενάντια στον μεγάλο σατανά της Αμερικής και στη σύμμαχό της το Ισραήλ, στις δύο φιγούρες του απόλυτου κακού αυτού του κόσμου. Αυτού του είδους η αριστερά θα ξεπεράσει σύντομα την άκρα δεξιά στο μίσος της εναντίον των Εβραίων, το οποίο αναβαπτίζεται αιδημόνως σε αντισιωνισμό. Από τη στιγμή που απέτυχε με ό,τι καταπιάστηκε, της απομένει τουλάχιστον ο αιώνιος αποδιοπομπαίος τράγος του Εβραίου, ενάντια στον οποίο μπορεί να στραφεί.

Το ζήτημα δεν είναι να εξισλαμιστεί η Ευρώπη αλλά να εξευρωπαϊστεί το ισλάμ: να αποτελέσει μια θρησκεία μεταξύ άλλων, προικισμένη με τα ίδια δικαιώματα και τις ίδιες υποχρεώσεις, που θα μπορούσε ενδεχομένως να ακτινοβολήσει στο υπόλοιπο του μουσουλμανικού κόσμου. Για να εκπληρωθεί αυτό το μεγαλόπνοο σχέδιο πρέπει ευθύς εξαρχής να μη συνθηκολογήσουμε, να μην αρνηθούμε την καρδιά της κληρονομιάς μας: το κριτικό πνεύμα, την ισότητα των φύλων, τον ιδιωτικό χαρακτήρα της θρησκευτικής πίστης, το σεβασμό των δικαιωμάτων και των ατομικών ελευθεριών. Αυτές οι αρχές δεν είναι σε καμία περίπτωση διαπραγματεύσιμες.